AKTUALNOŚCI
SPOTKANIE MIĘDZYINSTYTUTOWE Sajgon, 5 kwietnia 2025
„POWOŁANI DO PODJĘCIA MISJI” to temat sesji formacyjnej, którą poprowadził ojciec Joseph Tran Hoà Hưng dla sióstr z Federacji Instytutów Świeckich Archidiecezji Sajgonu, 30 marca 2025 roku we wspólnocie Sług Bożych (Parafia Lac, dekanat Chí Hoà, Archidiecezja Sajgonu).
Spotkanie Jezusa z Samarytanką ujawnia głębokie pragnienie ludzkiego serca podczas bolesnego pielgrzymowania na ziemi. Jezus wykorzystał fizyczne pragnienie, żeby objawić pragnienie duchowe. Objawił oblicze Ojca i podjął głęboki dialog z każdym człowiekiem. Spotkał Samarytankę ze wszystkimi jej brakami, przeniknął głębiny jej serca. Objawił jej siebie, pomógł jej w przemianie i wskutek tego ta kobieta zaczęła głosić Dobrą Nowinę. Wypełniła misję jako osoba, którą Jezus spotkał w codzienności.
„Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata” (J 4,42).
Jako osoby konsekrowane żyjące w świecie, jesteśmy zaproszone do tego, by poprzez historię Samarytanki podjąć refleksję nad naszą misją dzisiaj, w świecie trawionym pragnieniem i chcącym „dotknąć serca naszego jestestwa”. Ten świat głośno krzyczy i ujawnia wyzwania, które każdy z nas musi pokonywać w różnych dziedzinach, w których żyjemy i pracujemy.
„Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata” (J 4,42).
Jako osoby konsekrowane żyjące w świecie, jesteśmy zaproszone do tego, by poprzez historię Samarytanki podjąć refleksję nad naszą misją dzisiaj, w świecie trawionym pragnieniem i chcącym „dotknąć serca naszego jestestwa”. Ten świat głośno krzyczy i ujawnia wyzwania, które każdy z nas musi pokonywać w różnych dziedzinach, w których żyjemy i pracujemy.
nasza grupa wietnamska
My wszystkie wzięłyśmy udział w tej sesji formacyjnej
My wszystkie wzięłyśmy udział w tej sesji formacyjnej
Spotkanie grupy w Kongo
W niedzielę 30 marca kongijska grupa naszego Instytutu spotkała się z siostrami dominikankami, a więc w Rodzinie Dominikańskiej w Kinszasie. Ojciec Augustin, prowincjał Wice-Prowincji św. Piusa V w Kongo, wygłosił konferencję Wielki Post jako droga nadziei. Potem miała miejsce Eucharystia i braterski posiłek. To było piękne spotkanie!
Seminarium Rodziny Dominikańskiej 2025 w Wielkiej Brytanii
Ponad sześćdziesięciu przestawicieli wszystkich gałęzi Rodziny dominikańskiej zgromadziło się w Hinsley Hall w Leeds w weekend 21-23 marca na seminarium poświęconym Rokowi Jubileuszowemu. Tematem przewodnim była Nadzieja, którą zgłębiali różni prelegenci, zarówno bracia, siostry, jak i osoby świeckie. Usłyszeliśmy ideę św. Tomasza zgodnie z którą nadzieja pokładana w Bożym miłosierdziu jest dla nas samych cnotą, dzięki której mamy nadzieję i ufamy Mu dla naszego dobra.
Spojrzeliśmy na nadzieję w historycznych czasach prześladowań i na odpusty w tym Roku Świętym poprzez zasługi Chrystusa i świętych. Wszystkie wykłady były bardzo dobre, ale główną korzyścią z tych corocznych spotkań jest możliwość spotkania się ze sobą i nawiązania przyjaźni na przestrzeni lat, a także wysłuchania raportów i wiadomości z każdej grupy (przekazałam to dla instytutu).
Dobrą rzeczą jest również to, że kierownictwo Seminarium jest teraz dzielone w znacznie większym stopniu pomiędzy braci, siostry i świeckich. W Wielkiej Brytanii kładzie się obecnie znacznie większy nacisk na współodpowiedzialność świeckich z duchowieństwem za misję Kościoła i dobrze było zobaczyć, jak to działa w rodzinie dominikańskiej, a także w tutejszych parafiach. To wciąż coś nowego, ale to seminarium dało początek pełen NADZIEI.
Spojrzeliśmy na nadzieję w historycznych czasach prześladowań i na odpusty w tym Roku Świętym poprzez zasługi Chrystusa i świętych. Wszystkie wykłady były bardzo dobre, ale główną korzyścią z tych corocznych spotkań jest możliwość spotkania się ze sobą i nawiązania przyjaźni na przestrzeni lat, a także wysłuchania raportów i wiadomości z każdej grupy (przekazałam to dla instytutu).
Dobrą rzeczą jest również to, że kierownictwo Seminarium jest teraz dzielone w znacznie większym stopniu pomiędzy braci, siostry i świeckich. W Wielkiej Brytanii kładzie się obecnie znacznie większy nacisk na współodpowiedzialność świeckich z duchowieństwem za misję Kościoła i dobrze było zobaczyć, jak to działa w rodzinie dominikańskiej, a także w tutejszych parafiach. To wciąż coś nowego, ale to seminarium dało początek pełen NADZIEI.
Tożsamość kobiety konsekrowanej
W sobotę 22 marca odbyło się wielkopostne spotkanie polskiej grupy naszego Instytutu. Było ono nieco inne niż zwykle. Towarzyszyła nam s. Estera Balcer, która prowadziła dla nas spotkanie, które miało na celu pomóc nam spojrzeć na swoje życie i tożsamość z psychologicznej perspektywy. Rozmawiałyśmy również o sposobie komunikowania, który nie rani, a otwiera na dialog i drugiego człowieka. Był to czas zastanowienia nas tym kim jestem i dokąd zmierzam…
Spotkanie grupy na Wybrzeżu Kości Słoniowej
W sobotę 18.01.2025 r. w domu wspólnoty odbyło się pierwsze w nowym roku spotkanie członkiń z Wybrzeża Kości Słoniowej. Wzięły w nim udział prawie wszystkie członkinie. Wszystkie bardzo się cieszyłyśmy, że mogłyśmy się ponownie spotkać i złożyć sobie najlepsze życzenia z okazji tego wyjątkowego Nowego Roku; ponieważ „Rok Jubileuszowy” jest pełen nadziei.
Rozpoczęłyśmy od modlitwy i rozmów, aby podzielić się informacjami o swojej rodzinie, miejscu pracy i miejscu swojej działalności apostolskiej. Później brat, który towarzyszył nam podczas spotkania zaproponował, abyśmy wspólnie zastanowili się nad tematem „Wzajemne słuchanie i duchowa rozmowa jako sposób przeżywania synodalności” – jest to jedna z czterech wideokonferencji wnioskowanych przez Konferencję Wyższych Przełożonych Wybrzeża Kości Słoniowej w ramach przygotowań do krajowej pielgrzymki zaplanowanej w Jamusukro na Światowy Dzień Kobiet Konsekrowanych, który odbędzie się 2 lutego.
Ważne jest, abyśmy doskonaliły się w umiejętności słuchania i mówienia zgodnego z duchem synodalnym. Owocami mają być komunia, uczestnictwo i zaangażowanie apostolskie wszystkich członków instytutu życia konsekrowanego. Ponieważ synodalność nie jest teorią, od nas osobiście i wspólnotowo zależy, czy zdecydujemy się pogłębiać i praktykować narzędzia najbardziej odpowiednie dla rozwoju naszego charyzmatu.
Miałyśmy też okazję do wspólnej adoracji Najświętszego Sakramentu.
Ważne jest, abyśmy doskonaliły się w umiejętności słuchania i mówienia zgodnego z duchem synodalnym. Owocami mają być komunia, uczestnictwo i zaangażowanie apostolskie wszystkich członków instytutu życia konsekrowanego. Ponieważ synodalność nie jest teorią, od nas osobiście i wspólnotowo zależy, czy zdecydujemy się pogłębiać i praktykować narzędzia najbardziej odpowiednie dla rozwoju naszego charyzmatu.
Miałyśmy też okazję do wspólnej adoracji Najświętszego Sakramentu.
Wizyta w Wietnamie
W dniach 9-17 stycznia trzy osoby z naszego Instytutu gościły w Wietnamie: odpowiedzialna generalna, odpowiedzialna Prowincji Francuskiej i odpowiedzialna za grupę wietnamską. Byłyśmy goszczone po siostrzanemu, bardzo serdecznie, a nasz czas był wypełniony spotkaniami, rozmowami, i trochę zwiedzaniem. Punktem kulminacyjnym naszej wizyty były śluby wieczyste jednej osoby w niedzielę 12 stycznia podczas bardzo uroczystej Mszy Świętej. Tego samego dnia podczas nieszporów trzy osoby rozpoczęły dwuletni okres próby. Drugim ważnym przeżyciem była dla nas wizyta w sanktuarium Matki Bożej z La Vang. Jest to jedyne w Wietnamie miejsce objawień maryjnych (w 1798 roku) uznanych przez Kościół. Matka Boża z La Vang jest Opiekunką, Lekarzem i Matką Wietnamczyków. Sajgon, miasto Hue (dawna stolica Wietnamu) i La Vang zapadły nam w serce i pozostawiły piękne wspomnienia. Jak dobrze mieć rodzinę nawet na krańcu świata.
Spotkanie grupy angielskiej w Birmingham
27 listopada 2024 roku grupa angielska spotkała się w klasztorze św. Pawła w Birmingham na trzy dni skupienia. Obecne były trzy członkinie grupy angielskiej I dwie Polki, a także przyjaciółka Instytutu.
Naszym tematem była Księga Apokalipsy, która dostarcza codziennych czytań na ostatnie dwa tygodnie roku kościelnego. Jako uzupełnienie oglądałyśmy każdego wieczoru film, w którym prelegentem była Frances Hogan z Irlandii, wykładowca Pisma Świętego, która w bardzo umiejętny sposób objaśnia podstawowe przesłanie i styl literacki księgi, przedstawiając nam tło tego trudnego tekstu. Następnego ranka brałyśmy czytanie z dnia z Księgi Apokalipsy i czytałyśmy je zgodnie z zasadami Lectio Divina. Dzieliłyśmy się bardzo osobistymi przemyśleniami i refleksjami na temat wersetu, który do nas przemówił.
Sesje popołudniowe były skierowane do nowej osoby zainteresowanej naszą wspólnotą, która nas odwiedziła. Mówiłyśmy o temacie powszechnego powołania do świętości i o tym, jak Instytut nam w tym pomaga. Drugiego dnia dzieliłyśmy się naszymi indywidualnymi apostolatami, które są bardzo zróżnicowane i pomimo przeszkód bardzo owocne.
Jesteśmy bardzo wdzięczne i mamy szczęście, że możemy uczestniczyć w tych dniach skupienia, przeplatanych wspólną modlitwą i dzieleniem się swoim życiem. Pomagają nam one wzmocnić się i ponownie wyjść do świata, który tak bardzo potrzebuje chrześcijańskiego świadectwa i obecności, które możemy nadal dawać, wspierane modlitwami i miłością naszych sióstr ze Wspólnoty.
Naszym tematem była Księga Apokalipsy, która dostarcza codziennych czytań na ostatnie dwa tygodnie roku kościelnego. Jako uzupełnienie oglądałyśmy każdego wieczoru film, w którym prelegentem była Frances Hogan z Irlandii, wykładowca Pisma Świętego, która w bardzo umiejętny sposób objaśnia podstawowe przesłanie i styl literacki księgi, przedstawiając nam tło tego trudnego tekstu. Następnego ranka brałyśmy czytanie z dnia z Księgi Apokalipsy i czytałyśmy je zgodnie z zasadami Lectio Divina. Dzieliłyśmy się bardzo osobistymi przemyśleniami i refleksjami na temat wersetu, który do nas przemówił.
Sesje popołudniowe były skierowane do nowej osoby zainteresowanej naszą wspólnotą, która nas odwiedziła. Mówiłyśmy o temacie powszechnego powołania do świętości i o tym, jak Instytut nam w tym pomaga. Drugiego dnia dzieliłyśmy się naszymi indywidualnymi apostolatami, które są bardzo zróżnicowane i pomimo przeszkód bardzo owocne.
Jesteśmy bardzo wdzięczne i mamy szczęście, że możemy uczestniczyć w tych dniach skupienia, przeplatanych wspólną modlitwą i dzieleniem się swoim życiem. Pomagają nam one wzmocnić się i ponownie wyjść do świata, który tak bardzo potrzebuje chrześcijańskiego świadectwa i obecności, które możemy nadal dawać, wspierane modlitwami i miłością naszych sióstr ze Wspólnoty.
Jesienne wydarzenia w Polsce
Nasze jesienne dni skupienia w tym roku krążyły wokół tematu ślubów posłuszeństwa i czystości, konferencje głosili dla nas w tym czasie Ojcowie Karmelici, o czystości o. Piotr Paweł OCD, a o posłuszeństwie o. Kamil Strójwąs OCD.
Oto kilka myśli, które nas zainspirowały:
Dziewictwo kształtowane jest przez miłość, a jej przedmiotem jest Bóg i człowiek. Miłość dziewicza jest w pełni ludzka i Boska. Musimy przyglądać się swojemu sercu, swoim pragnieniom – czy Chrystus jest u mnie na pierwszym miejscu? Dziewictwo jest połączeniem mistyki i ascetyki, przeżywanym dyskretnie, bez poczucia bohaterstwa. Wymaga ono całkowitego przylgnięcia do Boga, ale też czysto ludzkiej dojrzałości, otwarcia na drugiego człowieka. Czystość emanuje z twarzy i przyciąga innych. Dziewictwo nie znosi miernoty i przeciętności. Gdy jest dwuznaczne, nieczytelne i niepełne staje się początkiem kompensacji poprzez jedzenie, dążenie do władzy, niedbalstwo, niechlujstwo i inne zewnętrzne „ucieczki”. Przychodzi moment, że „cukierków” duchowych już nie ma, lecz jest „twardy chleb” (św. Teresa od Jezusa). To jest doświadczenie każdego, kto idzie za Chrystusem. W sercu każdego człowieka jest taka przestrzeń, którą może wypełnić tylko Bóg. Gdzie człowiek kocha, tam zawsze jest obecny Bóg.
Żyć z Bogiem i dla Boga samego!
Oto kilka myśli, które nas zainspirowały:
Dziewictwo kształtowane jest przez miłość, a jej przedmiotem jest Bóg i człowiek. Miłość dziewicza jest w pełni ludzka i Boska. Musimy przyglądać się swojemu sercu, swoim pragnieniom – czy Chrystus jest u mnie na pierwszym miejscu? Dziewictwo jest połączeniem mistyki i ascetyki, przeżywanym dyskretnie, bez poczucia bohaterstwa. Wymaga ono całkowitego przylgnięcia do Boga, ale też czysto ludzkiej dojrzałości, otwarcia na drugiego człowieka. Czystość emanuje z twarzy i przyciąga innych. Dziewictwo nie znosi miernoty i przeciętności. Gdy jest dwuznaczne, nieczytelne i niepełne staje się początkiem kompensacji poprzez jedzenie, dążenie do władzy, niedbalstwo, niechlujstwo i inne zewnętrzne „ucieczki”. Przychodzi moment, że „cukierków” duchowych już nie ma, lecz jest „twardy chleb” (św. Teresa od Jezusa). To jest doświadczenie każdego, kto idzie za Chrystusem. W sercu każdego człowieka jest taka przestrzeń, którą może wypełnić tylko Bóg. Gdzie człowiek kocha, tam zawsze jest obecny Bóg.
Żyć z Bogiem i dla Boga samego!
Życie w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi i służenie Mu zawsze polega na posłuszeństwie wobec człowieka wybranego jako przełożony. Posłuszeństwo praktykuje się poprzez relację z drugą osobą. Potrzebuje ono wyrzeczenia, klarowności, czystości. Wzorem posłuszeństwa jest Maryja. Nikt tak jak Ona nie zrezygnował z tego, co własne w pełnym poddaniu się Bogu. Maryja nie stawia warunków, nie czyni żadnych zastrzeżeń. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus prosiła Boga, aby zabrał jej wolność. Drogą do posłuszeństwa jest oczyszczenie siebie, aby być coraz bliżej Boga. Być posłusznym prawdzie, demaskować kłamstwa i zniewolenia. Człowiek za głosem serca daleko nie zajdzie. Trzeba skonfrontować to, co ja myślę o sobie z tym, jaką prawdę o mnie mają inni.
Pan Bóg nie odda się nam całkowicie, póki my całkowicie nie oddamy się Jemu.
Pan Bóg nie odda się nam całkowicie, póki my całkowicie nie oddamy się Jemu.
I z tymi myślami wchodzimy w kolejny Adwent…
Śluby wieczyste na Haiti
28 września swoje śluby wieczyste złożyła już czwarta członkini naszej haitanskiej grupy.
W związku z bardzo trudna sytuacja polityczną na Haiti kontakt z nimi w ostatnim czasie ogranicza się jedynie do maili. W związku z czym nie mogłyśmy uczestniczyć w uroczystości.
Módlmy się o pokój dla Haiti i całego świata.
W związku z bardzo trudna sytuacja polityczną na Haiti kontakt z nimi w ostatnim czasie ogranicza się jedynie do maili. W związku z czym nie mogłyśmy uczestniczyć w uroczystości.
Módlmy się o pokój dla Haiti i całego świata.
Nasze święta...
W wakacje było sporo o rekolekcjach i w natłoku informacji zabrakło tej o świętowaniu uroczystości św. Dominika… więc przy okazji naszego święta patronalnego – Święta Podwyższenia Krzyża Świętego – kilka słów o obu, a więc o tym, kim jesteśmy.
Choć nie żyjemy wspólnie, to świętujemy we Wspólnocie, zarówno w sierpniu jak i we wrześniu, ale też gdy któraś z nas na prywatne święto. Jak? Dzwonimy, piszemy do siebie, łączymy się online, spotykamy się, jeśli tylko mamy taką możliwość. I najważniejsze… łączy nas Eucharystia i Liturgia Godzin, w nich zawsze jesteśmy razem, nawet jeśli o różnych porach. Tak wygląda nasze świętowanie, ale co świętujemy?
Święty Ojciec Dominik… należymy do rodziny dominikańskiej, a każda rodzina ma Ojca. Poza Bogiem, który jest Ojcem nas wszystkich, naszym Ojcem jest św. Dominik, który uczy nas żyć blisko Boga i drugiego człowieka, dawać ludziom Boga, a Bogu zanosić ludzi w naszych modlitwach.
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego… jesteśmy Wspólnotą założoną pod wezwaniem Jezusa Ukrzyżowanego i całe życie nasze staramy się włączać w Jego ofiarę zbawczą i paschalne zwycięstwo. Żyjąc w świecie jesteśmy posłane, aby głosić naszym sposobem życia Miłość, która dała się ukrzyżować, abyśmy mogli żyć wiecznie i być świadkami tego, że my, chrześcijanie żyjemy pośród świata, ale należymy do Boga.
Rekolekcje grupy angielskiej 2024
Grupa angielska odbyła swoje rekolekcje w dniach 19-25 sierpnia tego roku w St Paul's Convent w Birmingham. Dołączyły do nich trzy członkinie z Polski, Ola, Kasia i Agnieszka.
Temat rekolekcji to: Kontemplacja i Działanie. Miałyśmy sporo czasu na modlitwę indywidualną i wspólnotową, towarzyszył nam brewiarz, adoracja, Eucharystia i różaniec.
Nasza sesja poranna przybrałą formę Lection Divina z Ewangelii Jana, Prologu, Samarytanki i Kazania o Chlebie Żywym, który zstąpił z nieba, każda osoba wybierała werset, którym dzieliła się z innymi obecnymi. W trakcie sesji popołudniowych pochylałyśmy się nad naszymi konstytucjami. Wieczorami oglądałyśmy filmy o świętych oraz słuchałyśmy wykładów dot. Ewangelii Jana z Shalom World, które zaproponowała Cini.
Nasz czwarty dzień, piątek, był inny, ponieważ we wspomnienie św. Róży z Limy, tercjarki dominikańskiej I pierwszej świętej obu Ameryk, Lucy rozpoczęła swój dwuletni okres próby. Ojciec John Farrell OP przybył z klasztoru w Leicester, aby odprawić mszę w jej intencji w pięknym kościele Klasztoru. Kasia grała na organach, a my śpiewaliśmy piękne hymny. Ojciec John wygłosił kazanie o św. Katarzynie ze Sieny, a Lucy została przyjęta Instytutu i otrzymała Biblię. Po południu ojciec John wygłosił konferencję na temat Dekretu o apostolstwie świeckich Soboru Watykańskiego II, podkreślając, że przez chrzest zostaliśmy mianowani kapłanami, prorokami i królami.
Nasze sobotnie sesje były wprowadzeniem do św. Tomasza, Lucy prowadziła nas przez jego metafizykę, a Weronika przez jego teologię wcielenia. Obie doprowadziły nas do postanowienia, aby studiować św. Tomasza w tym roku. Nasze rekolekcje zakończyły się obiadem w niedzielę, po którym się rozjechałyśmy.
Temat rekolekcji to: Kontemplacja i Działanie. Miałyśmy sporo czasu na modlitwę indywidualną i wspólnotową, towarzyszył nam brewiarz, adoracja, Eucharystia i różaniec.
Nasza sesja poranna przybrałą formę Lection Divina z Ewangelii Jana, Prologu, Samarytanki i Kazania o Chlebie Żywym, który zstąpił z nieba, każda osoba wybierała werset, którym dzieliła się z innymi obecnymi. W trakcie sesji popołudniowych pochylałyśmy się nad naszymi konstytucjami. Wieczorami oglądałyśmy filmy o świętych oraz słuchałyśmy wykładów dot. Ewangelii Jana z Shalom World, które zaproponowała Cini.
Nasz czwarty dzień, piątek, był inny, ponieważ we wspomnienie św. Róży z Limy, tercjarki dominikańskiej I pierwszej świętej obu Ameryk, Lucy rozpoczęła swój dwuletni okres próby. Ojciec John Farrell OP przybył z klasztoru w Leicester, aby odprawić mszę w jej intencji w pięknym kościele Klasztoru. Kasia grała na organach, a my śpiewaliśmy piękne hymny. Ojciec John wygłosił kazanie o św. Katarzynie ze Sieny, a Lucy została przyjęta Instytutu i otrzymała Biblię. Po południu ojciec John wygłosił konferencję na temat Dekretu o apostolstwie świeckich Soboru Watykańskiego II, podkreślając, że przez chrzest zostaliśmy mianowani kapłanami, prorokami i królami.
Nasze sobotnie sesje były wprowadzeniem do św. Tomasza, Lucy prowadziła nas przez jego metafizykę, a Weronika przez jego teologię wcielenia. Obie doprowadziły nas do postanowienia, aby studiować św. Tomasza w tym roku. Nasze rekolekcje zakończyły się obiadem w niedzielę, po którym się rozjechałyśmy.
Rekolekcje w Kongo 2024
W dniach 3-8 sierpnia w domu wspólnoty w Kinszasie odbyły się rekolekcje grupy kongijskiej.
Prowadził je towarzyszący grupie o. Pierre Rodin Kawusu OP na temat modlitwy Ojcze nasz, pogłębiając zagadnienia związane z różnymi aspekty Konstytucji naszego Instytutu i radami ewangelicznymi.
Po zakończeniu rekolekcji, 10 sierpnia, podczas uroczystej Mszy świętej, dwie osoby złożyły śluby wieczyste, jedna ponowiła swoje śluby, a sześć oficjalnie rozpoczęło okres pierwszych kontaktów.
Prowadził je towarzyszący grupie o. Pierre Rodin Kawusu OP na temat modlitwy Ojcze nasz, pogłębiając zagadnienia związane z różnymi aspekty Konstytucji naszego Instytutu i radami ewangelicznymi.
Po zakończeniu rekolekcji, 10 sierpnia, podczas uroczystej Mszy świętej, dwie osoby złożyły śluby wieczyste, jedna ponowiła swoje śluby, a sześć oficjalnie rozpoczęło okres pierwszych kontaktów.
Rekolekcje 2024 na Wybrzeżu Kości Słoniowej
Od soboty 27 lipca do czwartku 1 sierpnia 2024 r. odbyły się coroczne rekolekcje grupy z Wybrzeża Kości Słoniowej. Rekolekcje odbywały się w Jamusukro w szkole wiary prowadzonej przez braci dominikanów. Temat tegorocznych rekolekcji brzmiał: „EUCHARYSTIA SAKRAMENT JEDNOŚCI DLA SYNODALNOŚĆ”.
Ojciec przypomniał nam, że sakrament Eucharystii nazywany jest także sakramentem miłości i jedności. Ta miłość, która jednoczy Trójcę, objawia się w różnorodności Ojca niebędącego Synem i Duchem Świętym, Syna niebędącego Ojcem i Duchem Świętym, Ducha Świętego niebędącego Ojcem i Synem. Każdy ma swoje miejsce w tej różnorodności. Gdzie jest Ojciec, jest Syn i Duch Święty, Pięćdziesiątnica jest celebracją dotrzymania obietnicy Syna, Eucharystia jest kompendium wszystkich sakramentów.
Ojciec przypomniał nam, że sakrament Eucharystii nazywany jest także sakramentem miłości i jedności. Ta miłość, która jednoczy Trójcę, objawia się w różnorodności Ojca niebędącego Synem i Duchem Świętym, Syna niebędącego Ojcem i Duchem Świętym, Ducha Świętego niebędącego Ojcem i Synem. Każdy ma swoje miejsce w tej różnorodności. Gdzie jest Ojciec, jest Syn i Duch Święty, Pięćdziesiątnica jest celebracją dotrzymania obietnicy Syna, Eucharystia jest kompendium wszystkich sakramentów.
Poprzez celebrację każdorazowo urzeczywistniamy jedność, „Komunię”. Celem nadrzędnym jest to, co powinno nas prowadzić i jednoczyć; Ojciec uniża się, aby Syn został wywyższony; i Syn uniżył się w całej prostocie, w całej pokorze. Cały plan jest dany przez Syna i kończy misję i pozostawia miejsce dla Ducha. Droga od ofiary do ofiary jest drogą do jedności i komunii.
Rekolekcje te były okazją dla każdego z obecnych członków do szczerej refleksji przed Najświętszym Sakramentem, który był wystawiony każdego dnia popołudniu; każda z nas podjęła konkretne postanowienia dotyczące tego, jak ważna jest umiejętność budowania wśród nas jedności na wzór Trójcy Świętej, jako gwarancji świadectwa, a także zrozumienia i harmonii w grupie.
Podczas tych rekolekcji dwie członkinie odnowiły swoje śluby na czwarty rok, jedna rozpoczęła okres próby a kolejna okres pierwszych kontaktów.
Spotkanie z niezwykłymi kobietami, czyli rekolekcje w Polsce 2024
Świat jest w stosunku do człowieka wciąż na stopie wojennej i ze wszech stron czyha na jego życie.
Ale niech spostrzeże duszę prawdziwie Bogu oddaną, wnet gotów się uciszyć i otoczyć ją wprost cudowną opieką.
(Sługa Boży Jacek Woroniecki cyt. za o. K. Pałys OP)
Ale niech spostrzeże duszę prawdziwie Bogu oddaną, wnet gotów się uciszyć i otoczyć ją wprost cudowną opieką.
(Sługa Boży Jacek Woroniecki cyt. za o. K. Pałys OP)
Czas rekolekcji to prezent od Boga. Czas dla Niego. Czas pogłębiania relacji z Nim. Tegoroczne rekolekcje poświęcone zostały kobietom. Tym, które znamy z Biblii i tym, które – jako „prawdziwie Bogu oddane” zostały świętymi. Zapewne każda z nas w przywoływanych kobietach odkryła dla siebie jakąś postać bądź cechę, która ją zaciekawiła, zafascynowała, zaintrygowała. Może pomogła odkryć coś nowego lub odkryć na nowo to, co było już znane, ale zostało zapomniane. Jak to bywa w życiu – ile osób – tyle refleksji, wniosków, odkryć, postanowień. Trzeba jednak przyznać, że rekolekcjonista ukazywał kobiety Biblii w sposób nieoczywisty.
Sara– została ukazana jako kobieta, która się śmieje i to śmieje z totalnym niedowierzaniem, bo Bóg przychodzi w „najgorętszej porze dnia”, czyli wtedy, gdy nikt się Go nie spodziewał i obiecuje jej potomka. Czyż kobieta, która „przekwitła” może jeszcze oczekiwać dziecka? Po ludzku niemożliwe. A jednak logika Boga jest zupełnie inna niż nasza. Jak rozpoznać Boga, który wchodzi w nasze życie tak nieoczekiwanie?
Hagar – kobieta odrzucona, a przecież jej godność tkwi dużo głębiej niż to, co możemy zobaczyć oczyma. Rzeczywistość duchowa jest dużo potężniejsza niż materialna, a my na co dzień skupiamy się głównie na tym, co widzimy; co jest materialne, dotykalne. Bo tak jest łatwiej. Jak często uświadamiam sobie, że moje codzienne decyzje, wybory mają swoje odzwierciedlenie w świecie duchowym?
Judyta – kobieta walcząca o innych, a do walki wykorzystuje swój urok, spryt
i poczucie własnej wartości. Ryzykuje swoim życiem, by ratować życie innych. Nie walczy przeciwko… walczy za… Wie, kim jest i potrafi to wykorzystać. Czy umiem żyć świadomie swoją konsekracją?
Rut – kobieta obca, ale na tej obcej ziemi znajduje pomoc, życzliwość, miłość. Booz staje się jej Goelem. Konsekracja jest jak „obca” ziemia, ale w naszej konsekracji spotykamy miłość. Jezus jest naszym Wybawicielem - Goelem. Czy umiem kochać, mimo poczucia wyobcowania?
Maria Magdalena – kobieta kochająca. Jej miłość ma swój początek, ale nigdy się nie kończy. U grobu Jezusa stoi i płacze, a te łzy kruszą skałę grobu. Taka jest miłość prawdziwa. Nigdy się nie kończy. Miłość na śmierć nie umiera. Czy kocham i pozwalam się kochać?
Maryja– Dziewica słuchająca Słowa Bożego, która rzekła Bogu „amen”, ofiarowała Mu życie. Konsekracja wymaga ofiary. Czy umiem trwać w ofiarowaniu?
Prezentem od Boga była dla nas również osoba rekolekcjonisty. Od prowadzącego nasze rekolekcje warto uczyć się modlitwy, ogromnego szacunku dla człowieka, solidnej, rzetelnej pracy, perfekcyjnego przygotowania i harmonijnego łączenia tego, co duchowe z tym, co cielesne. Każdy dzień kończył się pysznym podwieczorkiem nawiązującym do miejsca, z których pochodziły święte kobiety, o których ze swadą opowiadał rekolekcjonista, a były to: Mała Arabka, Rafka, Joanna d’Arc, Veronika Giuliani, Katarzyna Sieneńska.
W tym roku jedna osoba w naszej Wspólnocie złożyła śluby na kolejny rok, a wszystkie pozostałe odnowiłyśmy śluby wieczyste. Jedna przygotowuje się do złożenia ślubów. Cieszymy się tym, co jest, ale… postanowiłyśmy za sugestią Odpowiedzialnej Prowincjalną gorąco modlić się o nowe powołania do naszego Instytutu.
Bogu Najwyższemu niech będą dzięki za ten czas.
ZEBRANIE RADY GENERALNEJ 2024 R.
W dniach 10 – 13 lipca w Milanówku w Domu Rekolekcyjnym Sióstr Sług Jezusa odbyło się zebranie Rady Generalnej Instytutu. W obradach uczestniczyły wszystkie członkinie Rady: Odpowiedzialna Generalna, dwie Asystentki i dwie Radne. W związku z wyborem w maju tego roku dotychczasowej pierwszej Asystentki Annick na Odpowiedzialną Prowincji Francuskiej jej miejsce zajęła Barbara z Polski.
Rada rozpoczęła obrady od refleksji na temat wybrany z Ewangelii według św. Jana: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). Następnie członkinie zapoznały się ze sprawozdaniami obejmującymi działalność w minionym roku, po czym podjęły następujące zagadnienia: sytuacja Prowincji i Grup Instytutu, status osób stowarzyszonych, promocja Instytutu i nowe powołania, formacja, kontakty z braćmi dominikanami oraz finanse. Omówiono również organizację przyszłorocznego Zgromadzenia Współdecydującego, które odbędzie się w Angers.
Obrady przebiegły w serdecznej, siostrzanej atmosferze, w poczuciu odpowiedzialności i troski o każdą osobę należącą do Instytutu. Umocnieniem była wspólna modlitwa. Nie zabrakło również radosnego czasu rekreacji.
Rada rozpoczęła obrady od refleksji na temat wybrany z Ewangelii według św. Jana: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). Następnie członkinie zapoznały się ze sprawozdaniami obejmującymi działalność w minionym roku, po czym podjęły następujące zagadnienia: sytuacja Prowincji i Grup Instytutu, status osób stowarzyszonych, promocja Instytutu i nowe powołania, formacja, kontakty z braćmi dominikanami oraz finanse. Omówiono również organizację przyszłorocznego Zgromadzenia Współdecydującego, które odbędzie się w Angers.
Obrady przebiegły w serdecznej, siostrzanej atmosferze, w poczuciu odpowiedzialności i troski o każdą osobę należącą do Instytutu. Umocnieniem była wspólna modlitwa. Nie zabrakło również radosnego czasu rekreacji.
Coroczne rekolekcje w Centrum Duszpasterskim Sanktuarium Świętego Marcina – Ho Nai.
Rankiem 1 lipca 2024 r. wszystkie 13 członkiń grupy wietnamskiej spotkało się, aby uczestniczyć w 4-dniowych corocznych rekolekcjach prowadzonych przez Ojca Josepha Nguyen Van Hien OP. Tematem rekolekcji było: Zatrzymaj się i spójrz! (Jr 6,16).
Przeszłyśmy wiele ścieżek i wciąż posuwamy się naprzód. Dlatego musimy zatrzymać się, aby zastanowić się nad tym, jaka jest wola Boga, a potem z Jego pomocą będziemy mogły odważnie wyruszyć na nowo!
Święty Dominik mówił tylko do Boga i o Bogu. Naśladujmy go, aby Słowo Boże było centrum naszego życia. Niech Słowo Boże odnosi się do wszystkiego i kieruje wszystkimi naszymi codziennymi działaniami. Słuchajmy Bożego głosu poprzez Mszę św., poprzez modlitwy liturgiczne, nabożeństwa, zmiany w świecie, codzienne rzeczy, które dzieją się w życiu, nawet własne sukcesy i porażki. My także rozmawiamy z Bogiem i mówimy o Bogu jak św. Dominik, ale musimy pamiętać, aby mówić o Bogu zgodnie z Ewangelią, a nie tak, jak nam się podoba.
Jesteśmy wezwane do życia według Ewangelii, w szczególności według trzech rad ewangelicznych. Powinnyśmy zatem chłonąć każde słowo Ewangelii, aby żyć i działać pośród ciężkich i pracowitych dni. Żyjemy w świecie, ale nie jesteśmy ze świata.
„Zatrzymaj się i spójrz!”. Najbardziej podstawowym fundamentem jest życie w relacji z Bogiem. Św. Dominik głosił tylko po kontemplacji. Konstytucje nr 44-48: mówią o relacji życia modlitewnego i jego znaczeniu. Naszą witalnością jest życie modlitwy. Tylko dzięki życiu modlitewnemu działalność apostolska może przynieść prawdziwą wartość.
Przeszłyśmy wiele ścieżek i wciąż posuwamy się naprzód. Dlatego musimy zatrzymać się, aby zastanowić się nad tym, jaka jest wola Boga, a potem z Jego pomocą będziemy mogły odważnie wyruszyć na nowo!
Święty Dominik mówił tylko do Boga i o Bogu. Naśladujmy go, aby Słowo Boże było centrum naszego życia. Niech Słowo Boże odnosi się do wszystkiego i kieruje wszystkimi naszymi codziennymi działaniami. Słuchajmy Bożego głosu poprzez Mszę św., poprzez modlitwy liturgiczne, nabożeństwa, zmiany w świecie, codzienne rzeczy, które dzieją się w życiu, nawet własne sukcesy i porażki. My także rozmawiamy z Bogiem i mówimy o Bogu jak św. Dominik, ale musimy pamiętać, aby mówić o Bogu zgodnie z Ewangelią, a nie tak, jak nam się podoba.
Jesteśmy wezwane do życia według Ewangelii, w szczególności według trzech rad ewangelicznych. Powinnyśmy zatem chłonąć każde słowo Ewangelii, aby żyć i działać pośród ciężkich i pracowitych dni. Żyjemy w świecie, ale nie jesteśmy ze świata.
„Zatrzymaj się i spójrz!”. Najbardziej podstawowym fundamentem jest życie w relacji z Bogiem. Św. Dominik głosił tylko po kontemplacji. Konstytucje nr 44-48: mówią o relacji życia modlitewnego i jego znaczeniu. Naszą witalnością jest życie modlitwy. Tylko dzięki życiu modlitewnemu działalność apostolska może przynieść prawdziwą wartość.
Nowiny z Francji
„Przeżywajmy coraz głębiej pokój i braterstwo wraz z Trójcą Świętą, Ojcem, Synem i Duchem Świętym”
Refleksja nad braterstwem między ludźmi, a szczególnie we wspólnocie (i w grupach) Instytutu, była ważnym wątkiem spotkania przedstawicielek Prowincji Francji na przełomie kwietnia i maja 2024 roku w domu rekolekcyjnym przy klasztorze ojców benedyktynów w Étiolles (ok. 40 km na południe od Paryża). Przyjechały reprezentantki wszystkich grup tej Prowincji, niestety z wyjątkiem Haiti, gdzie trwa swoista wojna domowa i skąd nie można wyjechać. Spotkały się osoby z Francji, Konga, Wietnamu, Wybrzeża Kości Słoniowej oraz Odpowiedzialna Generalna z Polski. Pięciodniowe rekolekcje o modlitwie Ojcze nasz poprowadził o. Philippe Jeannin OP. Głębokie i treściwe konferencje skłaniały do wielu pytań i refleksji oraz do samodzielnego myślenia, więc często kończyły się swobodną wymianą myśli. Zaraz na początku o. Philippe zadał pytanie: „Jak żyć przesłaniem modlitwy Ojcze nasz? Jak uczynić z tej modlitwy program życia?” Nic dziwnego, że konferencje wywoływały żywy oddźwięk słuchaczek.
Refleksja nad braterstwem między ludźmi, a szczególnie we wspólnocie (i w grupach) Instytutu, była ważnym wątkiem spotkania przedstawicielek Prowincji Francji na przełomie kwietnia i maja 2024 roku w domu rekolekcyjnym przy klasztorze ojców benedyktynów w Étiolles (ok. 40 km na południe od Paryża). Przyjechały reprezentantki wszystkich grup tej Prowincji, niestety z wyjątkiem Haiti, gdzie trwa swoista wojna domowa i skąd nie można wyjechać. Spotkały się osoby z Francji, Konga, Wietnamu, Wybrzeża Kości Słoniowej oraz Odpowiedzialna Generalna z Polski. Pięciodniowe rekolekcje o modlitwie Ojcze nasz poprowadził o. Philippe Jeannin OP. Głębokie i treściwe konferencje skłaniały do wielu pytań i refleksji oraz do samodzielnego myślenia, więc często kończyły się swobodną wymianą myśli. Zaraz na początku o. Philippe zadał pytanie: „Jak żyć przesłaniem modlitwy Ojcze nasz? Jak uczynić z tej modlitwy program życia?” Nic dziwnego, że konferencje wywoływały żywy oddźwięk słuchaczek.
W piątek 3 maja odbyły się wybory Odpowiedzialnej Prowincjalnej i jej Rady. Prowincjalną została wybrana Annick Masson, a trzema Radnymi Prowincji: Thérèse Nguyen (Francja), Florine Salaï (Francja–Wyspa La Réunion) i Béatrice Dah (Wybrzeże Kości Słoniowej).
Spędzony wspólnie tydzień był świetną okazją do odnowienia więzi i do poznania nowych osób. Rozmowom, dyskusjom, pytaniom nie było końca. Był czas na dzielenie się realiami życia każdej z grup, wiadomościami o konkretnych osobach, bieżącymi problemami, ale i na wspominanie dawnych czasów. Był czas na żarty i śmiech, na spacery, na świętowanie urodzin Annick.
W piątek oprócz wyborów ważnym i symbolicznym w swej wymowie wydarzeniem było przyjęcie do Instytutu na okres pierwszych kontaktów nowej osoby. Jest to Afrykanka mieszkająca na stałe we Francji, która dała się już poznać jako stała uczestniczka spotkań grupy paryskiej.
W ciągu tego tygodnia udało nam się nie tylko podzielić się refleksjami o braterstwie, ale prawdziwie go doświadczyć. Bogu niech będą dzięki!
Spędzony wspólnie tydzień był świetną okazją do odnowienia więzi i do poznania nowych osób. Rozmowom, dyskusjom, pytaniom nie było końca. Był czas na dzielenie się realiami życia każdej z grup, wiadomościami o konkretnych osobach, bieżącymi problemami, ale i na wspominanie dawnych czasów. Był czas na żarty i śmiech, na spacery, na świętowanie urodzin Annick.
W piątek oprócz wyborów ważnym i symbolicznym w swej wymowie wydarzeniem było przyjęcie do Instytutu na okres pierwszych kontaktów nowej osoby. Jest to Afrykanka mieszkająca na stałe we Francji, która dała się już poznać jako stała uczestniczka spotkań grupy paryskiej.
W ciągu tego tygodnia udało nam się nie tylko podzielić się refleksjami o braterstwie, ale prawdziwie go doświadczyć. Bogu niech będą dzięki!
Wizyta w Polsce - kwiecień/maj 2024
W piątek 26 kwietnia 2024 roku Janet i Cini z brytyjskiej grupy Świeckiego Instytutu Dominikańskiego z Orleanu odwiedziły Polską Prowincję w Warszawie, ponieważ obecnie oficjalnie należą do tej Prowincji Instytutu.
Głównym zaplanowanym wydarzeniem był dzień skupienia w sobotę, w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Uczennic Boskiego Mistrza w Warszawie. Dla Janet było to spotkanie z wieloma osobami, które poznała już wcześniej, gdy była Radną Generalną i Drugą Asystentką, a także podczas Zgromadzeń Współdecydujących. Cini również spotkała się wcześniej z kilkoma członkiniami tej grupy w Irlandii. Radością było dla nich spotkanie z Marią, która przyjechała z Poznania specjalnie po to, aby spotkać się z Janet, a także z Agnieszką – Odpowiedzialną Generalną i po raz pierwszy z Anią, Odpowiedzialną Prowincji Polskiej. Wszyscy byli bardzo mili i była to wspaniała okazja do pogłębienia i odnowienia naszych przyjaźni. Miło spędziłyśmy ten dzień. Tematem dnia skupienia był ślub posłuszeństwa. Przyłączyłyśmy się do dyskusji po angielsku z kilkoma odważnymi i kompetentnymi użytkowniczkami języka angielskiego w polskiej grupie. Wiele osób próbowało rozmawiać z nami po angielsku. Byłyśmy bardzo wdzięczne.
Głównym zaplanowanym wydarzeniem był dzień skupienia w sobotę, w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Uczennic Boskiego Mistrza w Warszawie. Dla Janet było to spotkanie z wieloma osobami, które poznała już wcześniej, gdy była Radną Generalną i Drugą Asystentką, a także podczas Zgromadzeń Współdecydujących. Cini również spotkała się wcześniej z kilkoma członkiniami tej grupy w Irlandii. Radością było dla nich spotkanie z Marią, która przyjechała z Poznania specjalnie po to, aby spotkać się z Janet, a także z Agnieszką – Odpowiedzialną Generalną i po raz pierwszy z Anią, Odpowiedzialną Prowincji Polskiej. Wszyscy byli bardzo mili i była to wspaniała okazja do pogłębienia i odnowienia naszych przyjaźni. Miło spędziłyśmy ten dzień. Tematem dnia skupienia był ślub posłuszeństwa. Przyłączyłyśmy się do dyskusji po angielsku z kilkoma odważnymi i kompetentnymi użytkowniczkami języka angielskiego w polskiej grupie. Wiele osób próbowało rozmawiać z nami po angielsku. Byłyśmy bardzo wdzięczne.
Pobyt w naszym pięknym mieszkaniu w Warszawie był również przyjemnością, dzięki dobremu jedzeniu i widokom, Eucharystiom w kościele dominikańskim i ogromnej gościnności. Kolejne dni były równie udane, ze względu na wycieczki do Ostrówka, gdzie pracowała Helena Kowalska (św. Faustyna) i do grobu bł. ks. Jerzego Popiełuszki oraz zwiedzanie celi św. Maksymiliana Kolbego w klasztorze franciszkanów w Niepokalanowie. Wszystko to w pięknym słońcu i zawsze w towarzystwie członkiń Instytutu, które poświęcały swój czas i użyczały samochody, aby radośnie spędzać czas w naszym towarzystwie.
Niestety, Janet musiała we wtorek wracać do domu, ale Cini została do piątku i odwiedziła Kraków, a tam Sanktuarium Bożego Miłosierdzia i kościół dominikanów oraz franciszkanów, do którego uczęszczał Karol Wojtyła (późniejszy św. Jan Paweł II). Zobaczyła też kościół dominikanów na Starym Mieście w Warszawie, dom i ogród Chopina, a także wybrała się na grilla do letniego domu jednej z nas, a wszystko to w przemiłym towarzystwie osób z naszej wspólnoty, które cieszyły się długim weekendem w Polsce oraz piękną pogodą.
DZIĘKUJĘ BARDZO KOCHANE SIOSTRY za wspaniały tydzień.
Niestety, Janet musiała we wtorek wracać do domu, ale Cini została do piątku i odwiedziła Kraków, a tam Sanktuarium Bożego Miłosierdzia i kościół dominikanów oraz franciszkanów, do którego uczęszczał Karol Wojtyła (późniejszy św. Jan Paweł II). Zobaczyła też kościół dominikanów na Starym Mieście w Warszawie, dom i ogród Chopina, a także wybrała się na grilla do letniego domu jednej z nas, a wszystko to w przemiłym towarzystwie osób z naszej wspólnoty, które cieszyły się długim weekendem w Polsce oraz piękną pogodą.
DZIĘKUJĘ BARDZO KOCHANE SIOSTRY za wspaniały tydzień.
Wielki Post
14 lutego rozpoczęliśmy kolejny Wielki Post. Jest to bardzo ważny czas również dla naszego Instytutu. Wchodzimy po raz kolejny w szczególny czas nawrócenia. W środę popielcową każda z nas uczestniczyła w Mszy św. w swoim kościele, nie spotkałyśmy się, ale jednak trwałyśmy we Wspólnocie.
W tym roku Wielki Post zaczyna się zaraz po dniu życia konsekrowanego, podczas Mszy św. w środę popielcową zrodziła mi się taka myśl, że nasza konsekracja mocno łączy się również z Wielkim Postem i czasem nawrócenia. Jako osoby konsekrowane codziennie uczestniczymy w Ofierze Jezusa i możemy zanurzać cały świat w Jego krwi, która daje ocalenie. Z tą myślą idę w Wielki Post, aby zanurzać siebie i wszystkich ludzi w Bożej Miłości i nieść innym owoce Eucharystii, w której mam przywilej codziennie uczestniczyć.
Przyjęcie nowej członkini w Wielkiej Brytanii
W sobotę 3 lutego 2024 roku formalnie wkroczyłam w okres pierwszych kontaktów w Świeckim Instytucie Dominikańskim z Orleanu. Nasza przyjazna lokalna wspólnota jezuicka pozwoliła, aby ceremonia odbyła się podczas Mszy św. w klasztorze św. Dominika, ich domu (w Newcastle niestety nie ma obecnie wspólnoty dominikańskiej – módlmy się o więcej powołań do Zakonu Kaznodziejskiego!). Poczułam się głęboko zaszczycona, że mogę zrobić ten pierwszy krok w procesie, który mam nadzieję, będzie zobowiązaniem na całe życie wobec Chrystusa, naszego Boskiego Oblubieńca. Co ciekawe, od dawna żywiłem nabożeństwo do Chrystusa jako wcielenia Świętej Mądrości i rozumiałam moje filozoficzne powołanie jako powołanie do bycia, dosłownie, miłośnikiem Samej Mądrości. Jakże byłam zaskoczona i uszczęśliwiona, gdy dowiedziałam się, że dzisiejsze czytanie pochodzi z 1 Księgi Królewskiej 3, gdzie Salomon prosi Boga o mądrość! Proszę, módlcie się za mnie, abym nadal rozeznawała wolę Pana wobec mojego życia.
Święto Ofiarowania Pańskiego - 28. Dzień Życia Konsekrowanego
Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało (…). Wtedy rzekłem: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełnić wolę Twoją, Boże (Hbr 10, 5-7).
Drogie Wszystkie,
Dzień 2 lutego, Święto Ofiarowania Pańskiego, jest naszym świętem. Z wdzięcznością świętujemy nasze ofiarowanie Bogu. Ofiarowanie w pełni, do końca naszego ziemskiego życia i na wieczność. Każda z nas jest cała dla Boga – i cała dla świata, żyjąc w nim według rad ewangelicznych.
Dziś chciałabym przypomnieć Nam Wszystkim o powołaniu do dawania świadectwa i do życia ślubem czystości. Niech przemówi do nas święty Jan Paweł II:
W naszym świecie, gdzie ślady Boga wydają się często zatarte, pilnie potrzebne jest zdecydowane świadectwo prorockie osób konsekrowanych. Jego przedmiotem powinno być przede wszystkim pierwszeństwo Boga i dóbr przyszłych, czego przejawem jest naśladowanie Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego, całkowicie oddanego chwale Ojca oraz miłości do braci i sióstr. (…) Wierność własnemu charyzmatowi nakazuje osobom konsekrowanym, by dawały wszędzie świadectwo jednoznaczne i jawne – na wzór proroków, którzy nie boją się narazić nawet własnego życia.
Odpowiedzią życia konsekrowanego [na kulturę hedonistyczną, odrzucającą wszelkie obiektywne normy dotyczące płciowości] jest przede wszystkim radosna praktyka doskonałej czystości jako świadectwo mocy Bożej miłości, działającej w ułomnej ludzkiej naturze. Osoba konsekrowana ukazuje, że to, co większość ludzi uważa za niemożliwe, dzięki łasce Pana Jezusa staje się możliwe i jest źródłem prawdziwego wyzwolenia. Tak – w Chrystusie można miłować Boga całym sercem, stawiając Go ponad wszelką inną miłość, i dzięki temu miłować też każde stworzenie, zachowując Bożą wolność. (…) Trzeba, aby życie konsekrowane ukazywało współczesnemu światu przykłady czystości przeżywanej przez mężczyzn i kobiety, którzy odznaczają się zrównoważeniem, samokontrolą, inicjatywą, dojrzałością psychiczną i uczuciową. Dzięki temu świadectwu ludzka miłość zyskuje niezawodny punkt odniesienia, który osoba konsekrowana czerpie z kontemplacji miłości trynitamej, objawionej nam w Chrystusie. Właśnie dlatego, że jest zanurzona w tej tajemnicy, czuje się zdolna do miłości radykalnej i uniwersalnej, która daje jej moc do panowania nad sobą i do zachowania dyscypliny, co jest niezbędne, by nie popaść w niewolę zmysłów i instynktów. Konsekrowana czystość jawi się zatem jako doświadczenie radości i wolności (św. Jan Paweł II, Vita consecrata, 85 i 88).
Dla świata, w którym żyjemy, czystość konsekrowana jest wyzwaniem i znakiem sprzeciwu. Świat nie wierzy w to, że nie prowadząc życia seksualnego i nie doświadczając wszystkiego, co z tym się wiąże, można być człowiekiem szczęśliwym, spełnionym i szczerze oddanym innym ludziom. To myślenie przenika niestety również do Kościoła. Wśród powszechnego zamętu i niejasności, kiedy tak bardzo brakuje Jezusowego „Tak, tak; nie, nie” (Mt 5, 37), naszym powołaniem kobiet konsekrowanych jest nie tylko świadczenie o wartości naszego życia, ale trwanie przy Bożej Prawdzie – sposobem myślenia, budowaniem czystych, jednoznaczych relacji z innymi, wypowiadanymi słowami i postępowaniem. Boża Prawda to Jezus, Pismo Święte i Tradycja Kościoła, a nie zmieniające się opinie i poglądy, nawet teologiczne.
Nasz świat staje się coraz bardziej podzielony i niebezpieczny. Z bólem patrzymy na wydarzenia w Ziemi Świętej, na Ukrainie (707 dzień wojny), na krwawiące Haiti, niepokoje w Kongo, na wieloraki kryzys w Europie Zachodniej i groźny konflikt polityczny w Polsce. Wszystkie te zjawiska mają także wymiar walki duchowej. Nie bójmy się jej podejmować modlitwą, postem, jałmużną. Nasza wierność Bogu i Jego Prawdzie to także trwanie przy tradycyjnym nauczaniu Kościoła: ochrona życia ludzkiego i rodzina to najważniejsze kryteria wszelkich dokonywanych przez nas wyborów w życiu politycznym i społecznym.
Bóg wybrał dla siebie każdą z nas. Bóg Cię wybiera, ufa Ci, daje Ci do spełnienia misję dla Kościoła i dla świata. Jego misję możesz spełnić w każdych warunkach, także w chorobie, wśród wszelkich ludzkich trudów i ograniczeń, w podeszłym wieku.
Życzę Ci coraz głębszej i bardziej serdecznej więzi z Jezusem, aby Jego Życie coraz pełniej było Twoim życiem.
z modlitwą
Agnieszka (Odpowiedzialna Generalna)
Drogie Wszystkie,
Dzień 2 lutego, Święto Ofiarowania Pańskiego, jest naszym świętem. Z wdzięcznością świętujemy nasze ofiarowanie Bogu. Ofiarowanie w pełni, do końca naszego ziemskiego życia i na wieczność. Każda z nas jest cała dla Boga – i cała dla świata, żyjąc w nim według rad ewangelicznych.
Dziś chciałabym przypomnieć Nam Wszystkim o powołaniu do dawania świadectwa i do życia ślubem czystości. Niech przemówi do nas święty Jan Paweł II:
W naszym świecie, gdzie ślady Boga wydają się często zatarte, pilnie potrzebne jest zdecydowane świadectwo prorockie osób konsekrowanych. Jego przedmiotem powinno być przede wszystkim pierwszeństwo Boga i dóbr przyszłych, czego przejawem jest naśladowanie Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego, całkowicie oddanego chwale Ojca oraz miłości do braci i sióstr. (…) Wierność własnemu charyzmatowi nakazuje osobom konsekrowanym, by dawały wszędzie świadectwo jednoznaczne i jawne – na wzór proroków, którzy nie boją się narazić nawet własnego życia.
Odpowiedzią życia konsekrowanego [na kulturę hedonistyczną, odrzucającą wszelkie obiektywne normy dotyczące płciowości] jest przede wszystkim radosna praktyka doskonałej czystości jako świadectwo mocy Bożej miłości, działającej w ułomnej ludzkiej naturze. Osoba konsekrowana ukazuje, że to, co większość ludzi uważa za niemożliwe, dzięki łasce Pana Jezusa staje się możliwe i jest źródłem prawdziwego wyzwolenia. Tak – w Chrystusie można miłować Boga całym sercem, stawiając Go ponad wszelką inną miłość, i dzięki temu miłować też każde stworzenie, zachowując Bożą wolność. (…) Trzeba, aby życie konsekrowane ukazywało współczesnemu światu przykłady czystości przeżywanej przez mężczyzn i kobiety, którzy odznaczają się zrównoważeniem, samokontrolą, inicjatywą, dojrzałością psychiczną i uczuciową. Dzięki temu świadectwu ludzka miłość zyskuje niezawodny punkt odniesienia, który osoba konsekrowana czerpie z kontemplacji miłości trynitamej, objawionej nam w Chrystusie. Właśnie dlatego, że jest zanurzona w tej tajemnicy, czuje się zdolna do miłości radykalnej i uniwersalnej, która daje jej moc do panowania nad sobą i do zachowania dyscypliny, co jest niezbędne, by nie popaść w niewolę zmysłów i instynktów. Konsekrowana czystość jawi się zatem jako doświadczenie radości i wolności (św. Jan Paweł II, Vita consecrata, 85 i 88).
Dla świata, w którym żyjemy, czystość konsekrowana jest wyzwaniem i znakiem sprzeciwu. Świat nie wierzy w to, że nie prowadząc życia seksualnego i nie doświadczając wszystkiego, co z tym się wiąże, można być człowiekiem szczęśliwym, spełnionym i szczerze oddanym innym ludziom. To myślenie przenika niestety również do Kościoła. Wśród powszechnego zamętu i niejasności, kiedy tak bardzo brakuje Jezusowego „Tak, tak; nie, nie” (Mt 5, 37), naszym powołaniem kobiet konsekrowanych jest nie tylko świadczenie o wartości naszego życia, ale trwanie przy Bożej Prawdzie – sposobem myślenia, budowaniem czystych, jednoznaczych relacji z innymi, wypowiadanymi słowami i postępowaniem. Boża Prawda to Jezus, Pismo Święte i Tradycja Kościoła, a nie zmieniające się opinie i poglądy, nawet teologiczne.
Nasz świat staje się coraz bardziej podzielony i niebezpieczny. Z bólem patrzymy na wydarzenia w Ziemi Świętej, na Ukrainie (707 dzień wojny), na krwawiące Haiti, niepokoje w Kongo, na wieloraki kryzys w Europie Zachodniej i groźny konflikt polityczny w Polsce. Wszystkie te zjawiska mają także wymiar walki duchowej. Nie bójmy się jej podejmować modlitwą, postem, jałmużną. Nasza wierność Bogu i Jego Prawdzie to także trwanie przy tradycyjnym nauczaniu Kościoła: ochrona życia ludzkiego i rodzina to najważniejsze kryteria wszelkich dokonywanych przez nas wyborów w życiu politycznym i społecznym.
Bóg wybrał dla siebie każdą z nas. Bóg Cię wybiera, ufa Ci, daje Ci do spełnienia misję dla Kościoła i dla świata. Jego misję możesz spełnić w każdych warunkach, także w chorobie, wśród wszelkich ludzkich trudów i ograniczeń, w podeszłym wieku.
Życzę Ci coraz głębszej i bardziej serdecznej więzi z Jezusem, aby Jego Życie coraz pełniej było Twoim życiem.
z modlitwą
Agnieszka (Odpowiedzialna Generalna)
2 luty 2024 r. w Wietnamie
W dniu 2 lutego 2024 r. wszystkie osoby konsekrowane, księża, zakonnicy, zakonnicy i członkowie oraz członkinie instytutów świeckich Archidiecezji Sajgonu przybyli do Centrum Duszpasterskiego, aby modlić się, uczyć i życzyć dobrego Nowego Roku Kardynałowi Biskupowi Józefowi i Biskupowi Asystentowi.
Spotkanie rozpoczęło się od Mszy Świętej, po wspólnej modlitwie zgromadzeni złożyli biskupowi życzenia. Był czas na poznawanie się wzajemnie i budowanie relacji. Był to cudowny dzień w odczuciu członkiń naszego Instytutu obecnych na spotkaniu.
„Têt Nguyên dan” to wietnamskie święto Nowego Roku, dosłownie „obchody pierwszego dnia roku”. W Wietnanie jest to najważniejsze święto w roku.
Znakiem wietnamskiego Nowego Roku jest Smok.
Spotkanie w Polskiej Prowincji - 27.01.2024
Pierwszy dzień skupienia w roku 2024 miał szczególny charakter. Rozpoczął się jak zwykle, modlitwą brewiarzową i adoracją Najświętszego Sakramentu. Potem była Eucharystia i konferencja Ojca Kamila Strójwąsa OCD.
Ojciec podzielił się z nami swoimi refleksjami po przeczytaniu VII kazania św. Johna Henry’ego Newmana (1801 – 1890), opartego na analizie I Listu św. Jana Apostoła. Dziewiętnastowieczny wybitny teolog, filozof i kaznodzieja, jeszcze jako duchowny anglikański, analizując tożsamość chrześcijanina w świecie mówił tak, jakby żył w wieku XXI. Ojciec Kamil pokazał nam to swoje „odkrycie” podczas konferencji. Niektóre wnioski:
Ojciec podzielił się z nami swoimi refleksjami po przeczytaniu VII kazania św. Johna Henry’ego Newmana (1801 – 1890), opartego na analizie I Listu św. Jana Apostoła. Dziewiętnastowieczny wybitny teolog, filozof i kaznodzieja, jeszcze jako duchowny anglikański, analizując tożsamość chrześcijanina w świecie mówił tak, jakby żył w wieku XXI. Ojciec Kamil pokazał nam to swoje „odkrycie” podczas konferencji. Niektóre wnioski:
1) Zbieżność świata, w którym „Duch Antychrysta” walczy z „Duchem Prawdy” jest zadziwiająco ponadczasowa.
2) My głosimy Ewangelię w taki sam sposób, w jaki świat głosi swoje kłamstwa.
3) Świat nie przytacza żadnego argumentu na swoja korzyść, po prostu narzuca się nam i to wszystko - a religia „nie przystaje” do niego, gdyż on przemawia do naszej wyobraźni.
4) Świat pokonuje nas, gdy pokonuje naszą wiarę.
Druga część spotkania miała charakter świąteczno – wspólnotowy: kolędowanie, losowanie osób, za które każda z nas będzie się modlić przez cały rok, wręczanie prezentów i radosny „czas dla bliźniego”, czyli bycie razem z niekończącymi się rozmowami. „Panie, dobrze nam tu być”… brzmiało w sercach wszystkich obecnych, trochę niestety zdziesiątkowanych przez infekcje a także inne przeszkody – ale od czegóż smartfony z możliwością nagrania i przesłania fotek oraz konferencji. Chwała Panu!
2) My głosimy Ewangelię w taki sam sposób, w jaki świat głosi swoje kłamstwa.
3) Świat nie przytacza żadnego argumentu na swoja korzyść, po prostu narzuca się nam i to wszystko - a religia „nie przystaje” do niego, gdyż on przemawia do naszej wyobraźni.
4) Świat pokonuje nas, gdy pokonuje naszą wiarę.
Druga część spotkania miała charakter świąteczno – wspólnotowy: kolędowanie, losowanie osób, za które każda z nas będzie się modlić przez cały rok, wręczanie prezentów i radosny „czas dla bliźniego”, czyli bycie razem z niekończącymi się rozmowami. „Panie, dobrze nam tu być”… brzmiało w sercach wszystkich obecnych, trochę niestety zdziesiątkowanych przez infekcje a także inne przeszkody – ale od czegóż smartfony z możliwością nagrania i przesłania fotek oraz konferencji. Chwała Panu!
Rekolekcje w Birmingham w Wielkiej Brytanii
20 listopada sześcioro z nas zebrało się w klasztorze St Paul’s Selly Park na corocznych rekolekcjach, których tematem byli tym razem Prorocy. Wśród zebranych osób była Janet, odpowiedzialna angielskiej grupy; Cini, która miała złożyć śluby wieczyste pod koniec rekolekcji, oraz Veronica, przyjaciółka grupy, która pomaga zarządzać ich funduszami. Były też trzy członkinie z Polski, ponieważ grupa angielska jest teraz częścią polskiej prowincji. Ola, która dobrze mówi po angielsku i tłumaczy z polskiego na angielski, Kasia, która jest wspaniałym muzykiem i przygotowała nas do śpiewu podczas ślubów Cini i na koniec Agnieszka, nasza Odpowiedzialna Generalna, która przyjęła śluby Cini.
Dom rekolekcyjny i znajdujący się w nim kościół są piękne, mieliśmy własną salę konferencyjną i prywatną kaplicę. Codziennie spoglądałyśmy na proroków i dzieliłyśmy się między sobą swoimi ulubionymi fragmentami, przesłaniami dotyczącymi cierpień i katastrof, ale także wielkiej nadziei, gdy Izraelici uczyli się żyć pod panowaniem Boga. Ojciec Richard Ounsworth OP, znawca Pisma Świętego, dołączył do nas na jeden dzień i powiedział konferencję dot. tego, co w pismach proroków odnosi się do oczekiwania na Dzień Pański, poczynając od przyjścia Jezusa - Wielkiego Proroka i Słowa Pańskiego.
Msza ślubna Cini była piękna, swoją obecnością ubogacił ją wujek Jose, księdz obrządku syromalabarskiego w Wielkiej Brytanii, z Indii, ojciec Roy, dyrektor duchowy Shalom World, globalnej katolickiej firmy medialnej, dla której Cini pracuje oraz z Teksasu Santo Thomas, dyrektor generalny tej grupy, który przebył tak długą drogę, aby wesprzeć Cini w jej ślubach wieczystych. Cała msza była transmitowana na żywo i oglądana w Indiach, Ameryce i Polsce, a także nagrywana do wykorzystania w przyszłości.
Nasze rekolekcje zakończyły się niedzielnym lunchem z siostrami w ich pięknej jadalni. Byłyśmy bardzo wdzięczne za ich ciepłe przyjęcie i gościnność przez cały tydzień. Zarezerwowałyśmy miejsce na przyszły rok!
Msza ślubna Cini była piękna, swoją obecnością ubogacił ją wujek Jose, księdz obrządku syromalabarskiego w Wielkiej Brytanii, z Indii, ojciec Roy, dyrektor duchowy Shalom World, globalnej katolickiej firmy medialnej, dla której Cini pracuje oraz z Teksasu Santo Thomas, dyrektor generalny tej grupy, który przebył tak długą drogę, aby wesprzeć Cini w jej ślubach wieczystych. Cała msza była transmitowana na żywo i oglądana w Indiach, Ameryce i Polsce, a także nagrywana do wykorzystania w przyszłości.
Nasze rekolekcje zakończyły się niedzielnym lunchem z siostrami w ich pięknej jadalni. Byłyśmy bardzo wdzięczne za ich ciepłe przyjęcie i gościnność przez cały tydzień. Zarezerwowałyśmy miejsce na przyszły rok!
Spotkanie rodziny dominikańskiej w Wietnamie
W dniu 11 listopada 2023 roku jesteśmy jak zwykle zaproszeni do Sióstr Dominikanek od Róży Lima na obchody 700. rocznicy kanonizacji św. Tomasza z Akwinu, a jednocześnie składamy serdeczne gratulacje Siostrom Dominikanom od Róży Lima z okazji z okazji 50-lecia założenia.
Ojciec Prowincjał Tomasz z Akwinu, dominikanie, przedstawił nas ponad 20 zgromadzeniom dominikańskim w Wietnamie, jako Dominikański Instytut Świecki w Orleanie, a także wielu braciom i siostrom ze świeckich wspólnot dominikańskich.
Mgr Paul Nguyen Thai Hop (Op) odprawił Mszę św. z wieloma ojcami dominikanami. W swojej homilii bp Paul mówił o powadze liturgii, podkreślając trzy wymiary: religijny, sacrum i eklezjologiczny. Była to niezapomniana Msza św., w której wszyscy uczestniczyli z entuzjazmem, powagą i ciepłą braterską miłością w dużej rodzinie dzieci św. Dominika. Podczas mszy odbyły się 3 modlitwy za 2 Zgromadzenia oraz modlitwa za nasz Instytut, którego śpiewem reprezentowała Marie Paul Thuy. Była to także okazja w odpowiednim czasie, ponieważ po mszy świętej wiele sióstr i braci pytało o nasz Świecki Instytut Dominikański w Orleanie.
Po mszy zrobiliśmy sobie wspólne pamiątkowe zdjęcie. Atmosfera tego dnia była bardzo emocjonująca, ciepła, pełna radości i śmiechu. Wszyscy, którzy się spotykają, są bardzo szczęśliwi, wszędzie otoczeni dziećmi św. Dominika. Następnie wszyscy podzielili się braterskim posiłkiem. Idąc po żywność, Mgr Paul podchodzi do Marie Paul, podaje jej rękę i pyta: Do której wspólnoty należysz? – Jesteśmy Dominikańskim Instytutem Świeckim w Orleanie. Powiedział: „Gratulacje, siostro!” Coroczne spotkanie Wietnamskiej Rodziny Dominikańskiej dobiegło końca, ale nadal pozostawia we mnie trwałą radość: radość z bycia dzieckiem św. Dominika, a jeszcze bardziej radosną, jest to możliwość poznania naszego Instytutu przez innych. Miejmy nadzieję, że w najbliższej przyszłości nasz Instytut będzie naprawdę silny dzięki wsparciu Ducha Świętego i Jego miłości. Każda z nas, siostry, będzie tym żarliwym ogniem, życiowym świadkiem bycia naśladowcą Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego!
Mgr Paul Nguyen Thai Hop (Op) odprawił Mszę św. z wieloma ojcami dominikanami. W swojej homilii bp Paul mówił o powadze liturgii, podkreślając trzy wymiary: religijny, sacrum i eklezjologiczny. Była to niezapomniana Msza św., w której wszyscy uczestniczyli z entuzjazmem, powagą i ciepłą braterską miłością w dużej rodzinie dzieci św. Dominika. Podczas mszy odbyły się 3 modlitwy za 2 Zgromadzenia oraz modlitwa za nasz Instytut, którego śpiewem reprezentowała Marie Paul Thuy. Była to także okazja w odpowiednim czasie, ponieważ po mszy świętej wiele sióstr i braci pytało o nasz Świecki Instytut Dominikański w Orleanie.
Po mszy zrobiliśmy sobie wspólne pamiątkowe zdjęcie. Atmosfera tego dnia była bardzo emocjonująca, ciepła, pełna radości i śmiechu. Wszyscy, którzy się spotykają, są bardzo szczęśliwi, wszędzie otoczeni dziećmi św. Dominika. Następnie wszyscy podzielili się braterskim posiłkiem. Idąc po żywność, Mgr Paul podchodzi do Marie Paul, podaje jej rękę i pyta: Do której wspólnoty należysz? – Jesteśmy Dominikańskim Instytutem Świeckim w Orleanie. Powiedział: „Gratulacje, siostro!” Coroczne spotkanie Wietnamskiej Rodziny Dominikańskiej dobiegło końca, ale nadal pozostawia we mnie trwałą radość: radość z bycia dzieckiem św. Dominika, a jeszcze bardziej radosną, jest to możliwość poznania naszego Instytutu przez innych. Miejmy nadzieję, że w najbliższej przyszłości nasz Instytut będzie naprawdę silny dzięki wsparciu Ducha Świętego i Jego miłości. Każda z nas, siostry, będzie tym żarliwym ogniem, życiowym świadkiem bycia naśladowcą Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego!
Wybory Odpowiedzialnej za Grupę na Wybrzeżu Kości Słoniowej
W sobotę 21 października 2023 r. spotkałyśmy się w domu wspólnoty z Wybrzeża Kości Słoniowej na naszym comiesięcznym spotkaniu; po jutrzni nastąpiła wymiana wiadomości od wszystkich. Towarzyszący grupie w ruchu synodalnym brat Didier AKONWONKPAN OP wygłosił konferencję na temat: „Kościół miejscem solidarności i braterstwa zmierzającego do komunii”. Prezentacja brata zachęcała nas do refleksji, aby zobaczyć, jak odczuwałyśmy i okazywałyśmy na co dzień naszą solidarność i braterstwo. Oto kilka najważniejszych myśli:
• Brat zwrócił naszą uwagę na fakt, że wszystkie nasze działania muszą zmierzać ku komunii, a źródłem naszej komunii jest sakrament chrztu.
• Solidarność jest formą wsparcia, a nie pomocy, wpisuje się w cztery zasady Kościoła i zobowiązuje nas do rozwijania ukrytej w nas miłości.
• Braterstwo jest wymagające, prowadzi nas do przekroczenia samych siebie, do pozwolenia innym, aby zbliżyli się do nas. Braterstwo prowadzi nas do Chrystusa.
• Przejście przez most oznacza wspólną drogę; wymaga to od nas ducha misyjnego, abyśmy byli braćmi i siostrami najpierw w ludzkości, a potem w Chrystusie; nawet jeśli nie musimy być przyjaciółmi.
• Czy dobrze znamy historię naszego Instytutu?
• Czy otwieramy i czytamy nasze Konstytucje?
Po prezentacji, krótkim czasie medytacji i dyskusji pięć członkiń po ślubach wieczystych i towarzyszący im brat zajęli się wyborem nowej odpowiedzialnej grupy Wybrzeża Kości Słoniowej.
• Solidarność jest formą wsparcia, a nie pomocy, wpisuje się w cztery zasady Kościoła i zobowiązuje nas do rozwijania ukrytej w nas miłości.
• Braterstwo jest wymagające, prowadzi nas do przekroczenia samych siebie, do pozwolenia innym, aby zbliżyli się do nas. Braterstwo prowadzi nas do Chrystusa.
• Przejście przez most oznacza wspólną drogę; wymaga to od nas ducha misyjnego, abyśmy byli braćmi i siostrami najpierw w ludzkości, a potem w Chrystusie; nawet jeśli nie musimy być przyjaciółmi.
• Czy dobrze znamy historię naszego Instytutu?
• Czy otwieramy i czytamy nasze Konstytucje?
Po prezentacji, krótkim czasie medytacji i dyskusji pięć członkiń po ślubach wieczystych i towarzyszący im brat zajęli się wyborem nowej odpowiedzialnej grupy Wybrzeża Kości Słoniowej.
Nasze święto
14 września to Święto Podwyższenia Krzyża Świętego, a jednocześnie nasze święto patronalne, to dzień szczególny dla naszego Instytutu jako całości, ale też dla każdej z nas indywidualnie. W Wietnamie i Polsce w weekend 16-17 września spotkałyśmy się, aby wspólnie świętować.
Rekolekcje na Wybrzeżu Kości Słoniowej
Od wtorku 26 lipca do poniedziałku 31 lipca 2023 r. w Bouaké w Klasztorze Dobrej Nowiny Sióstr Benedyktynek miały miejsce coroczne rekolekcje członkiń należących do Świeckiego Instytutu Dominikańskiego z Orleanu na Wybrzeżu Kości Słoniowej; rekolekcje te prowadził Louis Marie BAMBU OP; wspólnym dla wszystkich członków Instytutu na całym świecie tematem był „Kanon Rzymski i Ewangelia św. Marka”.
Oprócz członków Instytutu były obecne dwie młode kobiety, które poprzez świecką konsekrację chciały poświęcić swoje życie służbie Kościołowi. Ten czas ciszy i kontemplacji był sprzyjający dla wszystkich; każdy miał wystarczająco dużo czasu, aby odpocząć i pobyć z Jezusem obecnym w Jego słowie i Najświętszym Sakramencie na ołtarzu.
Oprócz członków Instytutu były obecne dwie młode kobiety, które poprzez świecką konsekrację chciały poświęcić swoje życie służbie Kościołowi. Ten czas ciszy i kontemplacji był sprzyjający dla wszystkich; każdy miał wystarczająco dużo czasu, aby odpocząć i pobyć z Jezusem obecnym w Jego słowie i Najświętszym Sakramencie na ołtarzu.
Podczas niedzielnej uroczystości 30 lipca 2023 r. dwie członkinie odnowiły swoje śluby i zobowiązanie do naśladowania Chrystusa w Instytucie; a jedna oficjalnie rozpoczęła formację; dziękujmy Bogu za wszelkie łaski i błogosławieństwa wobec naszej rodziny, niech Jego Najświętsze Imię będzie zawsze wysławiane i błogosławione świadectwem naszego życia oraz niech w swej wielkiej dobroci obdarza nas nowymi i świętymi powołaniami do Instytutu.
„Nowe wino, nowe bukłaki”
30 lipca odbyło się w Wietnamie Spotkanie Międzyinstytutowe. Uczestniczki cieszyły się, że mogły się spotykać i dzielić swoim bogactwem z innymi. W spotkaniu uczestniczyło ponad 100 osób z 10 instytutów. Wszystko przebiegło pomyślnie w atmosferze radości, braterstwa i pokoju.
Temat spotkania brzmiał: „Nowe wino, nowe bukłaki”.
Wnioski, do których doszłyśmy: Musimy stać się nowymi bukłakami. Chodzi nie tylko o religię, ale także o sposób bycia. Nie ma determinizmu; jak w przypowieści o siewcy, dobra ziemia przyjmuje i pomnaża dary Boże, a na kamieniach wszystko więdnie. To zachęca nas, abyśmy chciały być dobrą ziemią. Podobnie możemy zdecydować się na to, aby nie pozostać starymi bukłakami, ale zawsze być nowym. Trzeba pracować nad elastycznością umysłu, umiejętnością akceptowania nowości i zmianą nawyków. Musimy pozwolić temu duchowi działać w nas, abyśmy były dostępne i świeże, aby powitać życie, w przeciwnym razie jesteśmy skazane na załamanie. Kiedy Jezus mówi, że nie wolno nam wlewać młodego wina do starych bukłaków, nie oznacza to, że chcemy pozwolić, aby to nowe wino się zmarnowało, jeśli jesteśmy starymi bukłakami. Nowe wino jest winem życia i dlatego mamy być nowymi bukłakami, aby powitać Królestwo Boże oczami dziecka... Nie oczami człowieka, któremu wydaje się, że wie wszystko i nie ma już nic do odkrycia.
Temat spotkania brzmiał: „Nowe wino, nowe bukłaki”.
Wnioski, do których doszłyśmy: Musimy stać się nowymi bukłakami. Chodzi nie tylko o religię, ale także o sposób bycia. Nie ma determinizmu; jak w przypowieści o siewcy, dobra ziemia przyjmuje i pomnaża dary Boże, a na kamieniach wszystko więdnie. To zachęca nas, abyśmy chciały być dobrą ziemią. Podobnie możemy zdecydować się na to, aby nie pozostać starymi bukłakami, ale zawsze być nowym. Trzeba pracować nad elastycznością umysłu, umiejętnością akceptowania nowości i zmianą nawyków. Musimy pozwolić temu duchowi działać w nas, abyśmy były dostępne i świeże, aby powitać życie, w przeciwnym razie jesteśmy skazane na załamanie. Kiedy Jezus mówi, że nie wolno nam wlewać młodego wina do starych bukłaków, nie oznacza to, że chcemy pozwolić, aby to nowe wino się zmarnowało, jeśli jesteśmy starymi bukłakami. Nowe wino jest winem życia i dlatego mamy być nowymi bukłakami, aby powitać Królestwo Boże oczami dziecka... Nie oczami człowieka, któremu wydaje się, że wie wszystko i nie ma już nic do odkrycia.
WAKACYJNE WYDARZENIA W POLSCE
W dniach 23-29 lipca w Prowincji Polskiej odbyły się rekolekcje. Był to czas zatrzymania i pochylenia się nad Słowem Bożym oraz Eucharystią a także pogłębiania swoich relacji z Panem. W tym czasie dostałyśmy smutną informację o niespodziewanej śmierci jednej z naszych członkiń w Kongo. Byłyśmy bardzo poruszone tym faktem i cała nasza wspólnota modliła się w jej intencji.
Na zakończenie rekolekcji jedna z członkiń złożyła profesję wieczystą, jedna rozpoczęła okres próby i jedna ponowiła swoją profesję na kolejny rok. Uroczystość była tym radośniejsza, że uczestniczyły w niej również dwie osoby z Prowincji Francuskiej. Przyjechały one na spotkanie Rady Generalnej, która rozpoczęła się bezpośrednio po zakończeniu rekolekcji i obradowała przez 3 dni, podejmując najważniejsze i najpilniejsze sprawy związane z funkcjonowaniem Instytutu na całym świecie.
Następnie Odpowiedzialna Generalna, jej dwie Asystentki oraz kilka członkiń Polskiej Prowincji udało się wspólnie na wypoczynek. Podczas tych dni starałyśmy się budować wspólnotę, dobrze się bawić, rozwijać swoje zainteresowania, a także pokazać naszym gościom z Francji i Wybrzeża Kości Słoniowej trochę polskiej historii (rocznica Powstania Warszawskiego, zabytki Warszawy i Krakowa) oraz miejsc kultu, które są szczególnie ważne dla naszego narodu (Jasna Góra, Łagiewniki...). Wiele uwagi poświęciłyśmy także osobie Jana Pawła II – odwiedziłyśmy muzeum w Wadowicach, Kalwarię Zebrzydowską, Sanktuarium Jana Pawła II Wielkiego w Krakowie. Jak się okazało, jedna z Asystentek, gdy pracowała jako stewardessa, leciała z Nim samolotem podczas pielgrzymki do krajów afrykańskich, o czym z wielką przyjemnością nam opowiedziała. Wspólnie spędziłyśmy również Uroczystość św. Ojca Dominika – udałyśmy się na uroczystą Eucharystię w Krakowie u Dominikanów i spędzałyśmy czas, ciesząc się byciem we wspólnocie.
SPOTKANIE GRUPY ANGIELSKIEJ NASZEGO INSTYTUTU 22-25 CZERWCA 2023
W ubiegłym tygodniu sześć z nas spotkało się w klasztorze Najświętszej Marii Panny w Birmingham na kilka dni skupienia jak czynimy od czasu do czasu. Klasztor św. Marii jest prowadzony przez Siostry Miłosierdzia, które bardzo miło nas przyjęły, były bardzo gościnne i częstowały pysznym jedzeniem. Piękny klasztor, w którym mieszkałyśmy został zbudowany w XIX wieku.
Tematem naszego spotkania był św. Paweł i jego list do Rzymian. Pierwszego dnia gościłyśmy o. Richarda Ounsworth`a OP, który wykłada Pismo Święte w Blackfriars w
Tematem naszego spotkania był św. Paweł i jego list do Rzymian. Pierwszego dnia gościłyśmy o. Richarda Ounsworth`a OP, który wykłada Pismo Święte w Blackfriars w
Oksfordzie. Wygłosił on do nas dwie bardzo bogate w treść konferencje. Drugiego dnia przyglądałyśmy się różnym aspektom modlitwy zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego. Mówiłyśmy o modlitwie liturgicznej, kontemplacyjnej i życiu modlitwą w naszej codzienności. Umocniłyśmy się wzajemnie i zbudowałyśmy swoimi wypowiedziami i doświadczeniami. Uczyłyśmy się od siebie wzajemnie.
Spotkanie, choć nie trwało długo, było bardzo umacniające dla każdej z nas. Ważne było również to, że spotkały się członkinie naszego Instytutu z Polski i Anglii. Polskie członkinie miały możliwość zwiedzenia centrum miasta i odwiedziły sanktuarium św. kard. Johna Henry`ego Newmana w Oratorium w Edgbaston. Kolejnym naszym spotkaniem będą listopadowe rekolekcje, podczas których jedna z nas złoży śluby wieczyste. Mamy nadzieję, że spotkamy się wówczas w tym samym gronie.
Spotkanie, choć nie trwało długo, było bardzo umacniające dla każdej z nas. Ważne było również to, że spotkały się członkinie naszego Instytutu z Polski i Anglii. Polskie członkinie miały możliwość zwiedzenia centrum miasta i odwiedziły sanktuarium św. kard. Johna Henry`ego Newmana w Oratorium w Edgbaston. Kolejnym naszym spotkaniem będą listopadowe rekolekcje, podczas których jedna z nas złoży śluby wieczyste. Mamy nadzieję, że spotkamy się wówczas w tym samym gronie.
ZGROMADZENIE WYBORCZE I WSPÓŁDECYDUJĄCE
W dniach od 5 do 10 sierpnia bieżącego roku odbyło się Zgromadzenie Wyborcze i Współdecydujace naszego Instytutu. Delegatki z całego świata zebrały się w Angers, aby dokonać wyboru nowej Odpowiedzialnej Generalnej, jej Asystentek i Radnych Generalnych. Juz w czasie obrad wszystkie obecne osoby dzieliły się doświadczanym tam klimatem miłości i braterstwa. Wyczuwało się obecność Ducha św. zarówno w czasie wyborów jak i rozmów o sprawach najważniejszych dla Instytutu w obecnym czasie.
Na nową Odpowiedzialną Generalną po raz pierwszy została wybrana Polka - Agnieszka Kuryś, a jej poprzedniczka, pochodząca z Francji - Annick Masson została jej Pierwszą Asystentką. Na Drugą Asystentkę wybrana została Marie Evelyne Irel z Wybrzeża Kości Słoniowej. Skład Rady Generalnej uzupełniły dwie Polki, Renata i Dorota. O każdej z nich pamiętamy w modlitwie i życzymy wielu darów Ducha Św. na nadchodzące 6 lat.
Podczas kolejnych dni zastanawiałyśmy się jak czerpać z duchowego bogactwa jakie pozostawił nam św. Ojciec Dominik. Analizowałyśmy jak mówić Bogu o ludziach oraz ludziom o Bogu w dzisiejszym świecie oraz jak być świadkiem Bozej obecności w świecie oraz we Wspólnocie, przy wspólnym stole ze św. Dominikiem.
Podczas konferencji, którą wygłosił o. Philippe Jeannin, towarzyszący nam i posługujący w czasie całego Zgromadzenia, usłyszałyśmy m. in. że być przy stole ze św. Dominikiem to być jednocześnie Martą i Marią. Martą, by przygotować stół i Marią wsłuchaną w drugiego człowieka. I takie właśnie powinno być całe nasze życie...
Na nową Odpowiedzialną Generalną po raz pierwszy została wybrana Polka - Agnieszka Kuryś, a jej poprzedniczka, pochodząca z Francji - Annick Masson została jej Pierwszą Asystentką. Na Drugą Asystentkę wybrana została Marie Evelyne Irel z Wybrzeża Kości Słoniowej. Skład Rady Generalnej uzupełniły dwie Polki, Renata i Dorota. O każdej z nich pamiętamy w modlitwie i życzymy wielu darów Ducha Św. na nadchodzące 6 lat.
Podczas kolejnych dni zastanawiałyśmy się jak czerpać z duchowego bogactwa jakie pozostawił nam św. Ojciec Dominik. Analizowałyśmy jak mówić Bogu o ludziach oraz ludziom o Bogu w dzisiejszym świecie oraz jak być świadkiem Bozej obecności w świecie oraz we Wspólnocie, przy wspólnym stole ze św. Dominikiem.
Podczas konferencji, którą wygłosił o. Philippe Jeannin, towarzyszący nam i posługujący w czasie całego Zgromadzenia, usłyszałyśmy m. in. że być przy stole ze św. Dominikiem to być jednocześnie Martą i Marią. Martą, by przygotować stół i Marią wsłuchaną w drugiego człowieka. I takie właśnie powinno być całe nasze życie...